ROK

W piękne, słoneczne popołudnie na ławkach rozstawionych w parku Muzeum Przyrody-Dworu Lutosławskich zasiadło kilkadziesiąt osób, spragnionych muzyki na żywo. Tenor Jacek Szymański, bas Dariusz Wójcik i pianista Rafał Lewandowski zaprezentowali im program Oblicza miłości, wypełniony głównie operowymi ariami i tłumaczeniami ich tekstów. Jego podstawą – siedem z 14 utworów, łącznie z bisem Plaisir d amour – był repertuar wykonany podczas festiwalowego preludium, czwartkowego koncertu z orkiestrą Filharmonii Kameralnej, były też jednak premierowe niespodzianki. Jacek Szymański powitał słuchaczy arią Frohe Hirten z Weihnachts Oratorium najsłynniejszego z familii Bachów. W dalszej części koncertu sięgnął też po Amarilli Cacciniego i Sebben crudelle Caldary, dopełniając tym samym kolekcję barokowych perełek autorstwa Giordaniego, Marcello, Astorgi czy Scarlattiego. Wykonał również O del mio doce ardor Christopha Willibalda Glucka, recytatyw Comfort Ye My People i arię Every Valley z oratorium Mesjasz Haendla oraz jedną z popisowych pozycji swego repertuaru, arię Ombra mai fu z opery Xerxes tegoż kompozytora. Z kolei Rafał Lewandowski brylował w Fantazji C-dur (znowu Haendel), zaś Dariusz Wójcik, poza recytowanym słowem, zaśpiewał arię Wolframa Pieśń do gwiazdy z opery Tannhauser Wagnera oraz arię Gremina z opery Eugeniusz Oniegin Czajkowskiego. Co ważne kapryśna, minionej soboty, aura oszczędziła festiwalową publiczność również przed organowym recitalem – padać zaczęło dopiero wtedy, gdy słuchacze znaleźli się w katedrze; potem deszcz ucichł, by rozpocząć się ponownie późnym wieczorem, kiedy wszyscy byli już w domach. Zresztą nawet gdyby przyszło trochę zmoknąć, to pewnie i tak nikt nie żałowałby decyzji o wybraniu się na recital absolwenta Akademii Muzycznej im. Karola Szymanowskiego w Katowicach Pawła Seligmana, grającego pierwszy raz podczas festiwalu Drozdowo-Łomża, bowiem to organista-wirtuoz wysokiej klasy. Wspierany przez asystenta, katedralnego organistę Roberta Kuleszę, zaprezentował bardzo urozmaicony i ciekawie ułożony program, obejmujący utwory z kilku epok. Zaczął od Marsza w stylu Haendla Bedricha Antonina Wiedermanna, po czym płynnie przeszedł do bardziej klasycznych kompozycji, to jest wielkiego Preludium e-moll Nicolausa Bruhnsa, preludium chorałowego na temat Wachet auf, ruft uns die Stimme BWV 645 Bacha ojca oraz trzyczęściowej Sonaty F-dur H. 84 jego drugiego syna, Carla Philippa Emanuela. Wykorzystywał przy tym w pełni potencjał i możliwości brzmieniowe katedralnego instrumentu, przywróconego do życia przez Jerzego Kuklę; również we współczesnych utworach, takich jak: wariacje na temat hymnu Christus Vincit kanadyjskiego kompozytora Denisa Bedarda czy w finałowej części I Symfonii Organowej d-moll op. 14 słynnego Francuza Louisa Viernea. Zachwycił też wykonaniem urokliwej Toccaty h-moll jego rodaka Eugenea Gigouta. Najbardziej porwał jednak słuchaczy natchnionymi improwizacjami, których punktem wyjścia stały się pieśń Prząśniczka w formie toccaty, aria Skołuby ze Strasznego dworu – andante romantyczne i pieśń Ojcze z niebios z Halki, zagrana jako marsz symfoniczny.

Wojciech Chamryk
Zdjęcia: Elżbieta Piasecka-Chamryk, Marek Maliszewski
www.4lomza.pl